Cieszymy się naszym stanem posiadania w reprezentacyjnym futbolu, bo dawno nie było tak dobrze, ale nawet najwięksi optymiści zdają sobie sprawę, że na dziś rezerwy mamy dość ubogie. Gdyby z jakichś powodów wypadł Lewandowski (odpukać!), trzeba by w kraju ogłosić stan wyjątkowy. Brak Glika też nie został sprawdzony z poważniejszym rywalem niż Rumunia, zastępstwa dla Błaszczykowskiego czy Piszczka również nie przekonują. Mamy więc swoje problemy – choć i tak super, że mniejsze niż parę lat temu – ale jest kraj, gdzie za chwilę będzie albo już jest, inny, przyjemny kłopot. Kłopot bogactwa. Tym krajem są oczywiście Niemcy.
Pojechali na młodzieżowe mistrzostwa Europy w niepełnym składzie? Wzięli sobie złoto, w finale faworyzowani Hiszpanie wyglądali przy nich momentami jak szkolna sekcja i to taka dla dzieci mniej zdolnych. Dalej, pojechali na Puchar Konfederacji? Są już w finale, mimo że Jan Tomaszewski patrząc na ustawienie ekipy Loewa nie mógł sobie przypomnieć żadnego nazwiska. To robi wrażenie, ale może dzieje się jakimś cudownym przypadkiem? Nie, absolutnie, Niemcy zbudowali sobie monstrualnych rozmiarów zaplecze, ich drugi zespół zlałby pewnie większość „jedynek” na świecie. Lecz nie bądźmy gołosłowni, spójrzmy:
Puchar Konfederacji 2017:
1.Bernd Leno (Bayer Leverkusen)
2.Marc-André ter Stegen (Barcelona)
3.Kevin Trapp (Paris Saint-Germain)
4.Matthias Ginter (Borussia Dortmund)
5.Jonas Hector (FC Köln)
6.Benjamin Henrichs (Bayer Leverkusen)
7.Joshua Kimmich (Bayern Monachium)
8.Shkodran Mustafi (Arsenal)
9.Marvin Plattenhardt (Hertha Berlin)
10.Antonio Rüdiger (Roma)
11.Niklas Sule (Bayern Monachium)
12.Julian Brandt (Bayer Leverkusen)
13.Emre Can (Liverpool)
14.Kerem Demirbay (Hoffenheim)
15.Diego Demme (RB Lipsk)
16.Julian Draxler (Paris Saint-Germain)
17.Leon Goretzka (Schalke 04)
18.Sebastian Rudy (Bayern Monachium)
19.Leroy Sane (Manchester City)
20.Lars Stindl (Borussia Mönchengladbach)
21.Sandro Wagner (Hoffenheim)
22.Timo Werner (RB Lipsk)
23.Amin Younes (Ajax)
Szeroka kadra młodzieżowych mistrzostw Europy 2017:
24.Jannik Huth (FSV Mainz)
25.Julian Pollersbeck (HSV)
26.Marvin Schwabe (Dynamo Drezno)
27.Timo Baumgartl (VfB Stuttgart)
28.Yannick Gerhardt (VfL Wolfsburg)
29.Gideon Jung (Hamburger SV)
30.Thilo Kehrer (FC Schalke 04)
31.Marc-Oliver Kempf (SC Freiburg)
32.Lukas Klunter (1.FC Koeln)
33.Niklas Stark (Hertha Berlin)
34.Jonathan Tah (Bayer 04 Leverkusen)
35.Jeremy Toljan (Hoffenheim)
36.Nadiem Amiri (Hoffenheim)
37.Waldemar Anton (Hannover 96)
38.Maximilian Arnold (VfL Wolfsburg)
39.Mahmoud Dahoud (Borussia Dortmund)
40.Serge Gnabry (Bayern Monachium)
41.Janik Haberer (Freiburg)
42.Dominik Kohr (FC Augsburg)
43.Max Meyer (Schalke)
44.Levin Oztunali (Mainz)
45.Maximilian Philipp (Borussia Dortmund)
46.Felix Platte (Schalke 04)
47.Davie Selke (Hertha)
48.Mitchell Weiser (Hertha)
Piłkarze niepowołani na jeden bądź drugi turniej:
49.Mats Hummels (Bayern Monachium)
50.Thomas Mueller (Bayern Monachium)
51.Mesut Oezil (Arsenal)
52.Sami Khedira (Juventus)
53.Mario Gomez (VFL Wolfsburg)
54.Toni Kroos (Real Madryt)
55.Manuel Neuer (Bayern Monachium)
56.Andre Schuerrle (Borussia Dortmund)
57.Marco Reus (Borussia Dortmund)
58.Jerome Boateng (Bayern Monachium)
59.Julian Weigl (Borussia Dortmund)
60.Mario Goetze (Borussia Dortmund)
A i tak nie chcemy specjalnie przesadzić z pompowaniem niemieckiej siły, więc dobiliśmy do okrągłej liczby, a można było dodać jeszcze braci Bender, Hoewedesa, Kramera, Bellarabiego czy Gundogana. Mają w czym wybierać, kontuzja jednego czy drugiego nie zrobi im większej różnicy. Co ciekawe – wielu z nich to piłkarze wciąż bardzo młodzi. Pomijając już, że w Euro U-21 grali Nadiem Amiri czy Levin Oztunali – ludzie z rocznika 1996, dwa lata młodsi od większości zawodników na tym turnieju – U-21 grało w osłabieniu, bo część drużyny była na Pucharze Konfederacji. Ginter, Goretzka, Werner, Kimmich, Brandt, Sane – wciąż U-23, a przecież z doświadczeniem większym, niż niejeden 25-latek. Co najważniejsze zaś – już w tym momencie z bardzo mocnym genem zwycięzców – czego się nie dotkną, to złoto, w najgorszym wypadku srebro.
Dwóch piłkarzy na jedną pozycję? O nie, to dobre dla europejskich średniaków. Niemcy w praktycznie dowolnym sektorze boiska mogą wystawić po czterech piłkarzy gwarantujących, że nie zaniżą drastycznie poziomu całego zespołu. Wypadają Hummels, Boateng i Howedes? Pojawiają się Rudiger, Mustafi i Sule, w dalszym szeregu jeszcze Ginter czy Tah. I tak jest wszędzie…
Można liczyć na świetną generację, a można mieć na tę generację pomysł i plan, stworzyć sobie ją samemu. Tak jak Niemcy.
Fot. 400mm.pl
