Arsenal z „nagrodą pocieszenia”. Szczęsny? Bezrobotny.

Jeśli to było pożegnanie Wojciecha Szczęsnego z Arsenalem, to chyba należy napisać, że Polak odchodzi z podniesionym czołem. Stołeczny klub po raz drugi z rzędu zdobywa Puchar Anglii, po raz drugi z naszym człowiekiem między słupkami. Jeszcze nie wiadomo, czy Szczęsny pójdzie śladami Fabiańskiego i mecz na Wembley będzie jego ostatnim, ale mieliśmy prawo dziś przeżywać deja vu. Dlaczego rozpoczęliśmy od „chyba”? Ano dlatego, że bramkarz reprezentacji Polski był przez większość spotkania praktycznie bezrobotny. Błędów nie popełnił, ale też nie miał ku temu okazji. Nawiązując do ostatnich wydarzeń, można nawet powiedzieć – pół żartem, pół serio – że miał czas przemyśleć to i owo.  

Arsenal był zdecydowanym faworytem tego meczu, ale liczyliśmy, że atmosfera prawdziwego piłkarskiego święta towarzysząca finałowi, poderwie do boju drużynę z Birmingham. W drodze na Wembley siedemnasta ekipa Premier League pokonała przecież trzy wyżej notowane drużyny, w tym Liverpool. Szczególne nadzieje wiązaliśmy z – cóż za niespodzianka – Christianem Benteke, maszynką do demolowania bloku defensywnego rywali. Przeliczyliśmy się zarówno w ocenie potencjału drużyny, jak i jej najlepszego strzelca.

Kanonierzy kontrolowali to spotkanie tak, jak kontroluje się – nie przymierzając – psa prowadzonego na smyczy podczas wieczornego spaceru. Momentami daje się mu więcej swobody, ale tylko gdy zachodzi taka potrzeba, jest ona natychmiastowo ograniczana. Arsenal podopiecznym Tima Sherwooda dał jej bardzo niewiele.

The Villans długo zostawali w grze tylko dzięki interwencjom Shaya Givena. Nic nie ujmując Irlandczykowi, to nie wróżyło nic dobrego. Sygnał do rozpoczęcia demolki dał pięć minut przed przerwą Theo Walcott. Anglik zapewne żałuje, że ten sezon już dobiegł końca, ostatnie tygodnie to zdecydowanie jego czas. Kolejne ciosy? Chwilę po przerwie Alexis Sanchez, asystent przy pierwszej bramce, rozwiał wszelkie wątpliwości. Nie tylko co do tego, która z drużyn dziś zwycięży, ale – patrząc w szerszej perspektywie – również co do tego, jak należy oceniać jego pierwszy sezon na Wyspach.

25 bramek i 12 asyst we wszystkich rozgrywkach. Kozak.

Rywali dobili jeszcze Per Mertesacker i Olivier Giroud. 4-0, najmniejszy wymiar kary. Można było nawet odnieść wrażenie, że Arsenal nie chce zbytnio znęcać się nad chłopakami z Birmingham. Szlachetnie.

Znów kończą sezon z trofeum, czternastym za kadencji Wengera. Choć to „tylko” Puchar Anglii, swoista nagroda pocieszenia, bo przedsezonowe plany były zdecydowanie bardziej ambitne, a biorąc pod uwagę również ligowe podium, łatka pięknie przegrywających frajerów powoli zaczyna się od Kanonierów odklejać.